Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie pokazać? Nie wiem. Jakieś to takie płaskie, niewyraźne i pozbawione logiki. Nie spodziewałam się, że w tak krótkiej książce autorka zawarła dwa niezależne historie. Ta druga historia, która w audiobooku trwa zaledwie godzinę jak dla mnie jest kompletnie niepotrzebna i nijak, nawet jakimś niedookreślonym przesłaniem nie łączy się z główną historią.
Trudno mi polecić tę książkę, pozostawię ją bez oceny, bo totalnie nie wiem jak ją ocenić nie krzywdząc. Wybór pozostawiam Wam.

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie po...

Rozwiń

Zwiń

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv`a. Całą fabułę tej części, która w porównaniu do pierwszej jest dość krótka musiałam sobie w głowie ułożyć sama. Bo mimo, że ogólne wyobrażenie świata Arrakis już mam, to tu autor popłynął dalej. Pojawili się nowi, przedziwni bohaterowie, będący tworem eksperymentów na jednej z planet wszechświata, gdzie używane są niemoralne technologie. Pojawił się również wątek mocno polityczny spisku mający doprowadzić do obalenia Paula z tronu imperatorskiego. A oprócz tego mamy dość szeroko zakrojoną filozofię wplecioną w poszczególne sceny, szczególnie te z udziałem samego Paula, Chani i Alii. Wszystko to oczywiście okraszone jest potężną dawką mistycyzmu, ekologii, miłości i poświecenia w imię dżihadu. Ten fanatyzm religijny poniekąd wysuwa się tu na pierwszy plan. Paul staje się niemal Bogiem, którego czczą jego wyznawcy ale ponosi za swoje oddanie wysoką cenę.
Świat Herberta mnie totalnie pochłonął i chyba już przestaję być obiektywna w ocenie książki. Moja fascynacja jest tak ogromna, że czytając zapominam o codzienności i wciągam się w świat Diuny do cna. Zapewne w tym wymyślonym świecie jest wiele wątków, do których można się przyczepić i doszukiwać się większej logiki i powiązania wydarzeń, ale dla mnie kompletnie nie ma to znaczenia. Magia i głębia uniwersum Diuny jest tym, co pozwala mi odkrywać podczas czytania te pokłady swojej wyobraźni i czytelniczej ekstazy, że reszta się nie liczy.

Moja ekscytacja światem Diuny trwa w najlepsze. Po genialnym pierwszym tomie sięgnęłam naturalnie po tom drugi z podstawowego, oryginalnego sześcioksięgu Diuny. To było nie lada wyzwanie zmierzyć się z tą książką. Tu już nie miałam podpowiedzi dla mojej wyobraźni z ekranizacji D. Villeneuv...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po tę książkę z ciekawości. Wydawała mi się interesująca w tym gąszczu polskich thrillerów, w dodatku z tematyką naukową i Wielkim Zderzaczem Hadronów w tle. Myślałam zatem, że to nie może się nie udać. A jednak. Moim zdaniem bardzo się nie udało. Autorka miała bardzo dobry pomysł (który jak się okazuje na końcu jest bezpośrednio związany z jej życiem prywatnym) na fabułę, ale kompletnie go nie wykorzystała. Ale po kolei. Po pierwsze temat przewodni śmierci naukowca o imieniu Noe w Zderzaczu został nie jako sprowadzony do tła fabuły, w sumie to nawet nie wiem po zakończeniu książki czy go zabili czy sam się zabił. Na plan pierwszy wysuwa się jego siostra i jego były przyjaciel, którzy uciekają przed kim się tylko da, bo odkryli, że Noa coś wynalazł. Gonią ich jacyś dziwni ludzie, którym ewidentnie też chodzi o tajemnicze odkrycie naukowe. Goni ich policja, bo rozwiązują sprawę śmierci Noa. Generalnie cała ta ucieczka jest w stylu "zabili go i uciekł". Jest bezsensowna i ciągle dostajemy podprogowe nawiązania do Dana Browna i jego książek. Po drugie, jak dla mnie w całej tej gonitwie i odkrywaniu prawdy pojawia się za dużo bohaterów, którzy nie wiadomo czy są dobrzy czy źli i w pewnym momencie zgubiłam się kto jest kim. Po trzecie, w to wszystko wpleciona jest jeszcze retrospekcja sprzed trzech lat o tym, jak główni bohaterowie się poznali i jaką mają przeszłość, która kompletnie nic nie wnosi do fabuły. Może oprócz tandetnego wątku miłosnego, który już całkiem pogrążył fabułę (już pomijam te sceny seksu, które kompletnie nie pasują do stylistyki książki). Na końcu wszyscy spotykają się w jednym miejscu, wyznaczonym przez wskazówki zostawione przez Noa w notatniku, ginie kilka osób, inne przeżywają i generalnie tyle. Mówiąc wprost strasznie mnie książka wymęczyła. I albo przestałam być już targetem większości polskich thrillerów albo po prostu trafiam na złe książki. Nie przyniosła mi ona rozrywki, nie przyniosła emocji, strachu ani ekscytacji wątkiem naukowym. Gwiazdki daję jedynie za pomysł i nie wiem czy sięgnę jeszcze po kolejną książki autorki, bo zwyczajnie się zniechęciłam.

Sięgnęłam po tę książkę z ciekawości. Wydawała mi się interesująca w tym gąszczu polskich thrillerów, w dodatku z tematyką naukową i Wielkim Zderzaczem Hadronów w tle. Myślałam zatem, że to nie może się nie udać. A jednak. Moim zdaniem bardzo się nie udało. Autorka miała bardzo dobry pomys...

Rozwiń

Zwiń